Metro 2013
Miałem wczoraj, to jest 17 października, "przyjemność" jechać nowym składem warszawskiego metra. Nie pierwszy raz zresztą. W zasadzie to nawet lubię te nowe składy Inspiro (mimo, że na razie chyba tylko dwa kursują). Są jasne, przestronne i takie miłe gdy mówią na którą stronę wysiadać. Wczorajsza podróż jednak do najprzyjemniejszych nie należała, bo w sumie co jest przyjemnego przebywać w wagonie metra stojącym gdzieś w tunelu, wdychając opary palącej się instalacji elektrycznej, obserwując iskry i płomienie bijące spod wagonu w otoczeniu przez innych mniej lub bardziej spanikowanych ludzi skłębionych wokół...
Miałem wczoraj, to jest 17 października, "przyjemność" jechać nowym składem warszawskiego metra. Nie pierwszy raz zresztą. W zasadzie to nawet lubię te nowe składy Inspiro (mimo, że na razie chyba tylko dwa kursują). Są jasne, przestronne i takie miłe gdy mówią na którą stronę wysiadać. Wczorajsza podróż jednak do najprzyjemniejszych nie należała, bo w sumie co jest przyjemnego przebywać w wagonie metra stojącym gdzieś w tunelu, wdychając opary palącej się instalacji elektrycznej, obserwując iskry i płomienie bijące spod wagonu w otoczeniu przez innych mniej lub bardziej spanikowanych ludzi skłębionych wokół?
Ale ja nie o tym miałem. Stojąc tak zacząłem się zastanawiać, a myśli przebiega sporo wtedy w głowie. Od całkowicie banalnych typu "jestem za młody" albo "już się nie zobaczę ze swoją ukochaną" po bardziej praktyczne. Te praktyczne to kombinowanie co można w tej chwili zrobić aby nie zobaczyć światełka w tunelu (gra słów zamierzona) i tutaj dostałem olśnienia, niestety negatywnego. Patrzę w lewo, patrzę w prawo i coś mi nie gra ze ścianami tunelu. Są zbyt blisko, o wiele za blisko moim zdaniem. Specem nie jestem, ale na wielu filmach akcji gdy są jakieś pogonie w tunelach podziemnej kolejki to widać pewną swobodę pozwalającą w miarę swobodnie przemieszczać się pomiędzy ścianą a wagonikiem metra. W metrze warszawskim mam wrażenie, że tej przestrzeni brakuje i to brakuje o dobre pół metra przynajmniej. Dodatkowo ze ścian wystają jakieś pręty tudzież inne instalacje co pozwala mi przypuszczać, że w chwili wzmożonej paniki podczas ewakuacji z wagonów pierwsze osoby zostałyby po prostu nabite na "pale" wystające ze ścian, bo wygodnie zeskoczyć nie ma szans.
Dzisiaj jadąc metrem do pracy sprawdziłem jeszcze raz odległość. Może wczoraj w przypływie emocji ściany się skurczyły, ale nie one są cholernie blisko składu. Nie wiem kto to projektował, nie wiem jak by wyglądała sytuacja podczas faktycznej ewakuacji w gorszej sytuacji niż wczorajsza i w zasadzie chciałbym się nigdy nie dowiedzieć, ale wygląda mi to na niezły bubel. Kto i dlaczego to zatwierdził?
Z zupełnie innej beczki, to takie sytuacje pozwalają nabrać perspektywy do życia. Nie wiem czy na długo, ale to interesujące doświadczenie.
35 Maraton Warszawski
Na maraton wybrałem się w zasadzie "cywilnie" dopingować i zrobić przy okazji kilka zdjęć siostrze mojej dziewczyny. Tych kilka zdjęć tutaj to takie "strzały przy okazji". Teraz żałuję, że nie zrobiłem ich więcej.
Okazało się też, że ciężko jest wypatrzyć osobę, na którą się czeka w tłumie kilkuset biegnących ludzi ;)
Pozowane portrety
“ujęcie z lotu ptaka, bardzo ciekawy portret Panny Młodej. Niestety jest on pozowany....”
Kompletnie nie rozumiem tego uzasadnienia, kompletnie.
Link do wyników tutaj.
Welcome to my life, tattoo
“Now I’m older, I’m tattooed all over
My wife is tattooed too
A rooty-toot-toot, A rooty-tooty-toot-toot
Rooty-toot-toot tattoo too
To you”
JPEGmini - dieta dla zdjęć
Rzadko opisuję tu programy i raczej się to nie zmieni. Brak czasu, umiejętności, możliwości itd. W dodatku jest masa ludzi, którzy robią to częściej i lepiej więc po co wyważać otwarte drzwi. Jednak od czasu do czas trafia się perełka, którą warto pokazać innym i tą perełką jest właśnie JPEGmini. Program ten to nic innego jak "odchudzacz" naszych zdjęć...
Rzadko opisuję tu programy i raczej się to nie zmieni. Brak czasu, umiejętności, możliwości itd. W dodatku jest masa ludzi, którzy robią to częściej i lepiej więc po co wyważać otwarte drzwi. Jednak od czasu do czas trafia się perełka, którą warto pokazać innym i tą perełką jest właśnie JPEGmini .
Program ten to nic innego jak "odchudzacz" naszych zdjęć. Mimo coraz lepszych łączy warto zapewnić komfort oglądającemu w postaci szybciej ładujących się fotografii. Wujek Google też lepiej patrzy na optymalizację.
Idea nie jest oczywiście nowa. Jest przecież Save for Web... w Photoshopie. Można kombinować z kompresją podczas eksportu w Lightroomie. Są też zapewne inne rozwiązania. Tytułowy program ma jednak tą zaletę, że łączy prostotę z funkcjonalnością: zaznacz zdjęcia, z których chcesz pozbyć się zbędnych kilogramów, przeciągnij je na okno programu... i voila. Gotowe, można wgrywać zdjęcia na serwer.
Od niedawna można dodatkowo poprosić JPEGmini aby przeskalował zdjęcia i zapisał je w odrębnym katalogu (domyślnie nadpisywane są oryginały).
Pełna wersja programu kosztuje 18 euro (której jedynym ograniczeniem to, że akceptuje zdjęcia do 28MPix). Wersja darmowa pozwala na odchudzenie do 20 zdjęć dziennie. Dla mnie to jedne z najlepiej wydanych pieniędzy na oprogramowanie, ale jeśli nie wierzycie to spróbujcie wersji darmowej lub skorzystajcie z demo na stronie producenta.
PetaPixel rozmawia z Jeff'em Widener
“Forget shutter speeds, F stops, camera brand or anything else. Feel your subject and let your finger flinch. If you see something that raises your heart rate, push first and think later. When an image reminds a viewer of a past lover or an old song that lingers onward, then you have succeeded.”
Cały wywiad możecie przeczytać na PetaPixel do czego gorąco zachęcam.
Mit lustrzanki trwa
“Musisz wziąć jedno pod uwagę przy nawet słabej lustrzance większe znaczenie już ma twoja pewna umiejętność naciśnięcia spustu niz bezmyślny pstrykanie na automacie.”
Mit lustrzanki jako recepty na dobre zdjęcia trwa w najlepsze. Moje pytanie o to czym się różni bezmyślne pstrykanie na automacie w kompakcie od bezmyślnego pstrykania na automacie w lustrzance pozostało już bez odpowiedzi.
Gdzieś na skraju tęczy
W 2006 roku, gdy jeszcze robiłem zdjęcia dla Ścigacza, dostaliśmy do testów dwa motocykle Hondy: CBR 600RR i CBF 600F. W sumie nic nadzwyczajnego, motocykle jak motocykle, test jak test. Pokręciliśmy się nieco po warszawskim Starym i Nowym Mieście po czym ruszyliśmy do Ryk by móc nieco dynamiczniej sprawdzić owe maszyny. Więc tak jak pisałem nic nadzwyczajnego.
Poza jednym. Dostaliśmy do naszej dyspozycji pięknie zachmurzone niebo, obfitą ulewą, świetne słońce i najpiękniejszą tęczę jaką widziałem.
Pomaluj mój świat czyli PLP Warszawa 2013
PLP (Polska Liga Paintballowa) zawitała z rozgrywkami do Warszawy. Grać w "farbokulki" przestałem dawno temu, ale postanowiłem przejść się na AWF zaznać trochę sportowych emocji, może spotkać kilku starych znajomych i przy okazji zrobić też kilka zdjęć. Emocje były, ze znajomymi pogadałem (pozdrawiam ;)) a nieco zdjęć poniżej.
Jutro ostatni dzień rozgrywek więc jeśli macie chwilę i chcecie obejrzeć jak to całe "malowanie" wygląda w praktyce to polecam wybrać się na tereny Akademii.
