Mistrzostwa Polski Aeropress 2014
Na tegoroczne mistrzostwa prawie nie pojechałem (oglądać oczywiście). Złe samopoczucie, problemy komunikacyjne i niewyspanie prawie mnie pokonały. Dotarłem jednak do Ministerstwa Kawy obiecując sobie, że zostanę na chwilę i wrócę do domu. Okazuje się jednak, że smak i aromat kawy, emocje towarzyszące imprezie, a przede wszystkim towarzystwo tych wszystkich pozytywnych osób zgromadzonych na imprezie sprawiły, że zostałem prawie do finałów. Udało mi się nawet wyciągnąć aparat i zrobić kilka zdjęć, które możecie zobaczyć wewnątrz wpisu.
Do zobaczenia za rok.
Na tegoroczne mistrzostwa prawie nie pojechałem (oglądać oczywiście). Złe samopoczucie, problemy komunikacyjne i niewyspanie prawie mnie pokonały. Dotarłem jednak do Ministerstwa Kawy obiecując sobie, że zostanę na chwilę i wrócę do domu. Okazuje się jednak, że smak i aromat kawy, emocje towarzyszące imprezie, a przede wszystkim towarzystwo tych wszystkich pozytywnych osób zgromadzonych na imprezie sprawiły, że zostałem prawie do finałów. Udało mi się nawet wyciągnąć aparat i zrobić kilka zdjęć, które możecie zobaczyć poniżej.
Do zobaczenia za rok.
Zacinające spacerro marcowe
W marcu jak w garncu i pogoda faktycznie gotowała się by utrudnić i uprzykrzyć nam kawowe rozkosze. Mimo wszystko przemierzaliśmy warszawskie ulice, raz będąc siekanym przez deszcz, raz suszonym przez niecałkiem delikatny wiaterek. Pogoda rządzi się swoimi prawami i trzeba dać się jej wyszumieć spokojnie robiąc swoje. Chodziliśmy więc i chodziliśmy wstępując w przerwach w miejsca następujące...
W marcu jak w garncu i pogoda faktycznie gotowała się by utrudnić i uprzykrzyć nam kawowe rozkosze. Mimo wszystko przemierzaliśmy warszawskie ulice, raz będąc siekanym przez deszcz, raz suszonym przez niecałkiem delikatny wiaterek. Pogoda rządzi się swoimi prawami i trzeba dać się jej wyszumieć spokojnie robiąc swoje. Chodziliśmy więc i chodziliśmy wstępując w przerwach w miejsca następujące:
Cafe Iluzja (ul. Narbutta 50A)
Mieszcząca się w kinie Iluzjon kawiarnia robi miłe, acz nieco ciemne wrażenie zwłaszcza z zewnątrz. Espresso natomiast jest jasne i rześkie. W smaku orzech i czekolada, ale dodatkowe cytrusowe nutki bardzo przełamują gorzkość tych dwóch pierwszych smaków. Bardzo smaczna kompozycja.
Nie zawsze musi być chaos (ul. Marszałkowska 19, wejście od Oleandrów)
Bardzo urocze miejsce z bardzo, bardzo świetną muzyką. W sumie mógłbym tam siedzieć i wsłuchiwać się w dźwięki z głośników. I pić kawę oczywiście. Espresso w Chaosie troszkę nie komponuje się charakterem z miejscem, w którym jest podawane. W filiżance jest taka nieśmiałość nie mogąca się zdecydować, czy bardziej chce być gorzka, czy owocowa. To nie jest zła kawa, ale brakuje jej wyrazistości i mocniejszego zaakcentowania któregoś ze smaków.
PePe Cafe (ul. Bracka 25)
Kiedyś do "piwnicy" Traffica schodziło się by zaopatrzyć się w filmy. Teraz, już w Domu Towarowym Braci Jabłkowskich, schodzi się na Targi Zdrowej Żywności i przy okazji kawę, która w wykonaniu Pepe jest jak szalona kobieta, gorrrące. Warto jednak poczekać, aż jej temperament nieco przestygnie i pojawi się hipnotyzująca, porzeczkowa nuta. Pokochacie wtedy to espresso.
Skandal (ul. Sienkiewicza 4)
Espresso w Skandalu nie trafiło do mnie przez zbytnią kwaśność. Możliwe, że zaparzone w zbyt niskiej temperaturze ziarno zmieniło miłą cytrusową nutę w zbyt mocno dominujący kwasek, dodatkowo bez żadnej kontry w postaci innego smaku, który mógłby zbilansować ten smak.
Podsumowując była to, pomimo pogody, bardzo miła wycieczka w bardzo miłe miejsca (wszystkie cztery lokale są super). Jeśli miałbym jednak wybierać pod względem kawy to ranking według moich kubków smakowych wyglądałby tak:
- Cafe Iluzja
- Pepe Cafe
- Nie zawsze musi być chaos
- Skandal
Do następnego spacerro.
Smaczne Spacerro Grudniowe
Grudzień, czas prezentów, szału zakupów, "niemania" czasu na wszystko poza filiżanką dobrego espresso. Dlatego właśnie w tym miesiącu postanowiliśmy zerwać nieco z naszą świecką tradycją, zrobić sobie mały prezent, i zamiast odwiedzić nowe kawiarnie to zajrzeć do tych, w których bywać lubimy. Ustaliliśmy więc termin, wybraliśmy lokale i dżdżystej, grudniowej niedzieli wybraliśmy się do...
Grudzień, czas prezentów, szału zakupów, "niemania" czasu na wszystko poza filiżanką dobrego espresso. Dlatego właśnie w tym miesiącu postanowiliśmy zerwać nieco z naszą świecką tradycją, zrobić sobie mały prezent, i zamiast odwiedzić nowe kawiarnie to zajrzeć do tych, w których bywać lubimy. Ustaliliśmy więc termin, wybraliśmy lokale i dżdżystej, grudniowej niedzieli wybraliśmy się do:
Relaks kawiarnia (Puławska 48, chociaż ciągle nie wiem dlaczego nie Dąbrowskiego) - espresso wita cudownym kwiatowo-owocowym aromatem dającym przedsmak tego co czeka w filiżance. Napar jest kwaskowaty, mocno kwaskowaty, bez cienia goryczki. Smaczny, rześki, w sam raz na szarówkę za oknem.
Ministerstwo Kawy (Marszałkowska 27/35) - tylko tutaj można wychylić filiżankę kawy w towarzystwie angielskiej królowej ;) W filiżance mocne, kwaskowate nuty. Może ciut za mocne nawet jak na mój gust. Smaczne, ale chyba trochę przesadzone.
Filtry Cafe (Niemcewicza 3) - Filtry to jednak Filtry, tradycja zobowiązuje. W filiżance coś cudownego. Kwaskowaty posmak porzeczek z lekką domieszką goryczki i do tego słodki, lekko miodowy finisz. Absolutne mistrzostwo świata i okolic.
Secret Life Cafe (Słowackiego 15/19) - w filiżance owocowo-kwaskowate nuty zabarwione nutką migdału, z lekką goryczką. Fajne, smaczne, ale po tym co dostaliśmy w Filtrach bez ekscytacji.
Boję się pisać słowa podsumowujące ten spacer. Po pierwsze dlatego, że lubię bywać i pić we wszystkich czterech kawiarniach (i chciałbym to robić nadal). Po drugie tak naprawdę wszystkie powyższe miejsca serwują espresso (nie tylko zresztą) na najwyższym poziomie, i ewentualne za czy przeciw to kwestia naszego aktualnego gustu. Nie da się jednak ukryć, że to co zaserwowały Filtry było ambrozją i dla mnie absolutnym faworytem nie tylko dzisiejszego spacerro, ale też wielu innych.
Listopadowe Spacerro Sieciowe
Za cel listopadowego Spacerro obraliśmy kawiarnie sieciowe. Z "sieciówkami" problem jest taki, że według obiegowej opinii nie liczy się w nich jakość kawy a ilość sprzedanych filiżanek. Niemniej jednak z reguły owe miejsca tętnią życiem więc postanowiliśmy sprawdzić jak w praktyce smakuje espresso w czterech popularnych sieciach...
Za cel listopadowego Spacerro obraliśmy kawiarnie sieciowe. Z "sieciówkami" problem jest taki, że według obiegowej opinii nie liczy się w nich jakość kawy a ilość sprzedanych filiżanek. Niemniej jednak z reguły owe miejsca tętnią życiem więc postanowiliśmy sprawdzić jak w praktyce smakuje espresso w czterech popularnych sieciach.
Green Nero Coffee (Pl. Konstytucji 1) - taki typowy sieciówkowy smak espresso. Mocny, gorzki, na granicy przepalenia. Słodycz? Zapomnijcie. To taka kawa, która nie zniknie w mleku, ale pita "na czysto" podniebienia nie połechce.
Coffee Heaven (Al. Jerozolimskie 33) - delikatne nuty orzechów włoskich i wanilii kompletnie zabite gorzką, mega gorzką końcówką. Tak jak w przypadku Green Nero Coffee zapewne bardzo fajnie komponuje się w kawach mlecznych, ale jako espresso zapewnia ekstremalne, i wcale nie do końca pozytywne, doznania.
Costa by Coffee Heaven (Nowy Świat 19) - espresso mocne, gorzkie i poza tym nie wyróżniające się niczym innym. Czy smaczne? Nawet, ale pod warunkiem, że z gorzkością Wam po drodze.
Starbucks (Pl. Trzech Krzyży 16) - w smaku podobnie do Costy z tym, że espresso jest bardziej rozwodnione przez co może bardziej pasować osobom z delikatniejszym podniebieniem.
Ciężko jest mi wybrać zwycięzcę z racji tego, że wszystkie kawiarnie, które odwiedziliśmy oscylowały wokół tego samego przepisu i smaku - mocnej, gorzkiej kawy. Przypuszczam, że trend bierze się stąd, że większość klientów "sieciówek" woli kawy mleczne zatem by espresso nie zginęło w mleku (często doprawionym syropami do smaku) musi mieć ono kopa. Dodatkowo do tego wszystkiego dochodzi mała powtarzalność kawowych shotów przez co jedna kawa smakuje zupełnie inaczej od drugiej, zaparzonej chwilę wcześniej lub później.
Tak więc w moim subiektywnym odczuciu cztery powyższe kawiarnie sieciowe remisują ze sobą (chociaż Starbucks lekko zostaje w tyle).
1500 metrów kawy czyli Spóła Kawowa
W zasadzie to Spóła Kawowa i Mistrzostwa Polski Brewers Cup a dodatkowo kawowe warsztaty, kawowe napoje, kawowe dyskusje, kawowe przyjaźnie i kawowa pasja zgromadzona w 1500m2 na warszawskim Solcu. Wszystko to dzięki pracy i zaangażowaniu wielu osób, którym chciało się zrobić coś dla polskich baristów. Więcej i bardziej dokładnie na pewno napisze Ania z Coffee Dilemma na swoim blogu, ja ograniczę się tylko to wrzucenia kilku(nastu) zdjęć z imprezy.
Dla organizatorów ogromne "Dziękuję" za to, że Wam się chciało, i że się udało. Dzięki też dla wszystkich znajomych (tych starych i tych nowych), których udało mi się spotkać i zamienić kilka słów. Do zobaczenia przy dobrych kawkach :-)
Mistrzostwa Polski Aeropress 2013
1 marca w Ministerstwie Kawy odbyły się Mistrzostwa Polski Aeropress. Jeśli nie wiecie co to ten cały aeropress zajrzyjcie tutaj. Były dobre kafki, była rodzinna atmosfera i były emocje (w końcu to mistrzostwa ;)). Nie zamierzam się rozpisywać mając nadzieję, że zdjęcia oddadzą trochę tego co działo się w Ministerstwie napiszę natomiast (za Ministerstwem Kawy) kto wygrał:
- Julka Ślązak (Relaks, Warszawa)
- Marcin Wójciak (Java, Kraków)
- Wojtek Rzytki (Kawki na Stawki, Warszawa)
Gratulacje dla zwycięzców, podziękowania dla reszty zawodników i do zobaczenia za rok :)
Spacerro grudniowe - śliskość i mokrość
Ostatnie w tym roku Spacerro mało miało ze świątecznej atmosfery. Nie zrozumcie mnie źle - wszędzie kolędy, Mikołajowie, zachęcający do wstąpienia na pieroga, świąteczne dekoracje, wszystko to, z czym kojarzyć powinny się Święta w amerykańskim filmie. Dla mnie jednak klimat grudniowego podekscytowania to przede wszystkim śnieg. Biały puch, skrzypiący pod nogami, przyklejający się do butów. Dzieciaki, lepiące bałwana… Ale ja nie o tym miałem...
Ostatnie w tym roku Spacerro mało miało ze świątecznej atmosfery. Nie zrozumcie mnie źle - wszędzie kolędy, Mikołajowie, zachęcający do wstąpienia na pieroga, świąteczne dekoracje, wszystko to, z czym kojarzyć powinny się Święta w amerykańskim filmie. Dla mnie jednak klimat grudniowego podekscytowania to przede wszystkim śnieg. Biały puch, skrzypiący pod nogami, przyklejający się do butów. Dzieciaki, lepiące bałwana… Ale ja nie o tym miałem. Świąteczne Spacerro, mimo pluchy, śliskich chodników i dominującej wokół szarości, było całkiem udane. Przyczyniło się do tego zarówno towarzystwo kawowych pielgrzymów, jak i - a w zasadzie przede wszystkim - kawa, którą się raczyliśmy. Gdzie ten proceder smakowy uprawialiśmy? Ano tu:
Leniviec (ul. Poznańska 7)
Wypełniony po brzegi Leniviec sprawił, że espresso smakowaliśmy w stylu włoskim - na stojąco. ;) W sumie, po co siadać, skoro pochłania się je na dwa łyki. ;) Kawa w smaku bardzo miła, w gardło drapała goryczką gorzkiej czekolady, ale miała też mocno zaakcentowane nuty cytrusowe, stanowiące miłe dopełnienie. Body wodniste, ale crema ładna, orzechowa.
Loft (ul. Złota 11)
Kiedyś był tu optyk, teraz jest kawiarnia i to spora. Osobiście wolę takie małe, przytulne kawiarenki. Loft jednak nie jest zły, zwłaszcza na piętrze, gdzie również jest, całkiem niczego sobie, taras (nie testowaliśmy w taką pogodę ;)) i robi się przytulniej. Przyznam się, że nie spodziewałem się szału, zwłaszcza gdy dostaliśmy kawę w filiżankach od latte, brandowanych logiem Kofi Brand. Nie przepadam za ziarnami z tej palarni. Wizualnie kawa też nie zachwycała. Crema znikoma, ciemna, mało przyjemnie prezentująca się w ogromnej filiżance. Ale pierwszy siorb był kompletnym zaskoczeniem. Marcepanowa słodycz z nutką pomarańczy zagrała na podniebieniu w sposób mistrzowski. Przestała się liczyć duża porcelana i logo palarni. Był tylko ten smak. Naprawdę warto tu zajrzeć, bo jest to jedna z najlepszych mieszanek, jaką ostatnio piłem. W dodatku zaserwowana z maestrią (tylko w nieco zbyt dużej filiżance ;)).
Cafe Vincent (ul. Nowy Świat 64)
Mała, ale klimatyczna kawiarnio-piekarnia, przycupnięta w bramie Nowego Światu, robi miłe wrażenie. Zwłaszcza gdy już od wejścia w nos uderzają zapachy świeżego chleba. Robi się tak jakoś błogo na duszy. Gorzej natomiast robi się po pierwszym łyku kawy. Jest mocno za mocna. To już nie goryczka, jaka była w Lenivcu, tylko gorycz. W dodatku, mam wrażenie, espresso parzone jest z nieco zwietrzałych ziaren, co też nie pomaga. Może takie było zamierzenie. O szóstej rano łyk takiej kawy może być jak strzał na odlew - pobudzający, ale zostawiający niemiłe wspomnienia.
By The Way (ul. Lipowa 7A)
Przyjemnie wyglądająca, restauracja w zasadzie, ale z zachęcającym ekspresem, więc dlaczego by nie spróbować kawy (chociaż menu na ścianie kusi też by zostać na jakiś posiłek ;). Espresso smakuje orzechem laskowym i cytrusami, jednak kwaskowatość - na mój gust - jest nieco zbyt duża. Zbytnio dominuje i, mimo iż lubię owocowość, jakoś w tym przypadku mi nie przypasowała.
Zanim przejdę do podsumowania, jeszcze jedna rzecz, która mi przyszła do głowy, zarówno po ostatnim, jak i po wcześniejszych podróżach po kawiarniach. Zastanawia mnie to zdziwienie, gdy kilka osób zamawia espresso, wypija je i znika. Wydawało mi się, że to najnormalniejsza rzecz pod słońcem dla kawiarni. Może faktycznie standardem jest gość, który zamówił kawę i siedzi 3 godziny stukając na tablecie czy laptopie, bo dorwał się do darmowego WiFi, ale chyba to zły standard. Potrafię zrozumieć jeszcze kawiarnio-restauracje, które bardziej skupiają się na jedzeniu, ale te spojrzenia zniesmaczone “przyszli, wypili i poszli” w tych wszystkich miejscach z dopiskiem Cafe są dla mnie niezrozumiałe. Oczywiście, może jestem przewrażliwiony i coś sobie ubzdurałem, ale tak czy siak, nie denerwujcie się na tych, co chcą po prostu napić się espresso i pójść dalej. ;) A teraz do podsumowania:
- Loft - zdecydowanie najsmaczniej, w dodatku zaskakująco. Mają też dobrą wodę i interesujący cukier do czytania. ;)
- Leniviec - dobre espresso o przyjemnym smaku. Neutralne, ale smaczne.
- By the way - w sumie, jak w Lenivcu, ale ta mocna kwaskowatość jest zbyt dominująca.
- Cafe Vincent - lubię mocne kawy, ale to był dynamit i to w dodatku bez smaku.
Jakość reklamy wyznacznikiem jakości produktu?
Jakiś czas temu Samsung wypuścił reklamę, w której pokazywał użytkowników iPhone'ów jako idiotów. Jest to chyba nowy trend ponieważ na podobny pomysł wpadł Bosch. Jeśli uważacie, że Samsung pojechał po całości to obejrzyjcie reklamę Tassimo. Osobiście nawet jeśli rozważałbym zakup "kapsułkowca" to właśnie skutecznie się z niego wyleczyłem.
Październikowe Spacerro Kawowe - śniegpresso
Koniec października zafundował iście zimową pogodę, jak by spłatać chciał nam figla i nie dopuścić do kolejnego Spacerro. Twardym jednak trzeba być więc ubrawszy się cieplej niż podczas poprzedniego spaceru stawiliśmy dzielnie czoła niesprzyjającym warunkom atmosferycznym, smakując to co mają do zaoferowania kawiarnie na Żoliborzu (który akurat dziś nie pachniał jak Montego Bay). Według mapy mieliśmy uwinąć się szybko - trzy kawiarnie położone blisko siebie, ostatnia nieco dalej...
Koniec października zafundował iście zimową pogodę, jak by spłatać chciał nam figla i nie dopuścić do kolejnego Spacerro. Twardym jednak trzeba być więc ubrawszy się cieplej niż podczas poprzedniego spaceru stawiliśmy dzielnie czoła niesprzyjającym warunkom atmosferycznym, smakując to co mają do zaoferowania kawiarnie na Żoliborzu (który akurat dziś nie pachniał jak Montego Bay). Według mapy mieliśmy uwinąć się szybko - trzy kawiarnie położone blisko siebie, ostatnia nieco dalej. Ciężko jednak wstać z ciepłego fotela i udać się do następnego lokalu patrząc na to, co dzieje się za oknem. Przezwyciężając jednak własne słabości wstawaliśmy, szliśmy i piliśmy w:
Secret Life Cafe (Słowackiego 15/19)
to urocza kawiarnia w malowniczej lokalizacji, niedaleko teatru Komedia. Niespodziewanie spotkaliśmy tam przemiłą baristkę z nieistniejącego już 5,29 więc zaczęło się fajnie. Ziarna, niestety, z Kofi Brandu, który mi totalnie nie podchodzi ale nie uprzedzajmy faktów. Espresso dostaliśmy z miłą orzechową kremą. Body wodniste ale w smaku przyjemna czekolada, orzechy i kwaskowate nuty pod koniec. Smacznie ale bez fajerwerków. Taki chyba urok Kofi.
Art Cafe (Mickiewicza 27)
znajduje się w “zagłębiu” restauracyjnym Pl. Wilsona (kanapkarnia, kebabiarnia, druga kawiarnia). Miejsce jest fajne, przez duże okna można obserować puls miasta ale w środku jest dość “chłodno”. Espresso niestety nie zachwycało. Samego naparu było za dużo w filiżance co odbijało się na body, które było mocno cienkie. W smaku przebijały się orzechowe akcenty ale zbyt szybka ekstrakcja nie pozwoliła wyciągnąć pełni smaku. Może gdyby bardziej skręcić młynek.
Kawiarnia Fawory (Mickiewicza 21)
zyskało już “szacunek ludzi ulicy” ;-) W środku jest fajnie, swobodnie a na jednej ze ścian jest magiczny cycek przynoszący szczęście, wystarczy potrzeć ;) Ziarna, z jakich w Faworach robią espresso, to też Kofi. Tym razem jednak, poza charakterystycznym wodnistym body i orzechowym posmakiem, bez cytrusowych nutek ale za to z posmakiem goryczki zostającym na podniebieniu. Tak dla odmiany.
WakeCup Cafe (Franciszkańska 1)
to kawiarnia na Muranowie z przyjemnym wnętrzem i pewną dozą tajemniczości. Tajemniczość polegała na tym, że bariści nie chcieli zdradzić z jakiej palarni biorą ziarna. Wiemy tylko, że to singiel z Brazyli :) Singiel ów smakował jak Kofi, i to ten gorszy Kofi czyli wodniste body i mała wyrazistość smaku przeplatana orzechowymi wariacjami.
Podsumowując nasz październikowy spacer nie mogę przestać się zastanawiać nad nagłym wzrostem popularności kaw z Kofi Brandu. Są one dla mnie nijakie, bez specjalnego charakteru. Nie przemawiają one do mnie kompletnie smakowo. Oczywiście mogłem jeszcze nie trafić na dobrze zaparzone espresso z tych ziaren (poza jednym razem w MiTo), ale aż ciężko mi w to uwierzyć.
Podsumowujac kawiarnie, w których byliśmy, klasyfikacja wyglądałaby następująco:
- Secret Life Cafe
- Kawiarnia Fawory
- WakeCup Cafe
- Art Cafe
Następne Spacerro zapewne będzie świąteczne chyba, że pogoda znów spłata figla i sprowokuje nas do spacerowania w pięknych okolicznościach przyrody ;)
Wrześniowe Spacerro Kawowe - praskie kafki
Całkiem niedawno, bo 29 września (czyli - pisząc te słowa - wczoraj), obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Kawy. W sumie nic to dziwnego. Skoro jest Dzień Bez Majtek, to dlaczego “czarne złoto” miałoby nie mieć swojego święta? Tak się jednak miło złożyło, że na Dzień ów przypadło na kolejne Spacerro Kawowe po warszawskich kawiarniach. Tym razem udaliśmy się na drugą stronę Wisły, aby w praskich klimatach sprawdzić, co podają w filiżankach na Pradze...
Całkiem niedawno, bo 29 września (czyli - pisząc te słowa - wczoraj), obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Kawy. W sumie nic to dziwnego. Skoro jest Dzień Bez Majtek, to dlaczego “czarne złoto” miałoby nie mieć swojego święta? Tak się jednak miło złożyło, że na Dzień ów przypadło na kolejne Spacerro Kawowe po warszawskich kawiarniach. Tym razem udaliśmy się na drugą stronę Wisły, aby w praskich klimatach sprawdzić, co podają w filiżankach na Pradze. Umknęliśmy tym samym manifestacjom i mogliśmy w spokoju przemieszczać się po wybranych kawiarniach. Trzeba od razu nadmienić, że ceny w kawiarniach na Pradze rządzą. Najdroższe espresso kosztowało 5 zł, a najtańsze, jeśli mnie pamięć nie zawodzi, 4 albo 4,5 zł. Czy niższa cena odbija się na jakości tego, co wyciskają bariści? Jednym słowem - nie, ale po kolei. Oto gdzie byliśmy:
Melon Cafe (ul. Inżynierska 1)
Espresso w Melonie było całkiem przyjemne. Dominował smak gorzkiej czekolady, body jednak było zbyt wodniste. Patrząc na ilość naparu w filiżance, skręcenie młynka “o ząbek” poprawiłoby zarówno smak jak i zachowanie na podniebieniu.
4 Pokoje Coffee & Bar (ul. Wileńska 19)
4 Pokoje to prawie sąsiad dla Melon Cafe. Kawiarnia znajduje się kilkadziesiąt metrów dalej, “zaraz za rogiem” - jak to się zwykło mawiać i nie ma w tym przesady. Tutaj też w filiżance objawił się problem nieco zbyt grubo zmielonej kawy, przez co ilość espresso w filiżance była zbyt duża, a smak stracił na intensywności. Niemniej jednak w kawie dominowała gorzka czekolada, zwieńczona delikatną owocową nutą pod koniec. Całkiem przyjemna kombinacja.
Mucha nie siada (ul. Ząbkowska 38)
Espresso tutaj to zdecydowanie nie był napój dla osób o słabym podniebieniu. Możliwe, że to nawiązanie to złej sławy ulicy, przy której mieści się kawiarnia - twarda kawa dla twardych ludzi. Kawał szatana. Mocna, gorzka czekolada w smaku, ale body - o dziwo - delikatne i aksamitne. Naprawdę ciekawe w smaku.
Cafe Zaraz wracam (ul. Paryska 17)
Ostatni przystanek naszego spaceru wypadł na Saskiej Kępie. Smakowo w podobnych do pozostałych kawiarni klimatach - gorzka czekolada. Lecz w przypadku tego espresso dochodził jeszcze niemiły posmak, który rujnował smak kawy. Może taki urok tych ziaren, nie trafiał on jednak do mnie kompletnie. Trochę szkoda, że zakończenie spaceru nie było udane pod względem kawowym, ale odbiliśmy to sobie bardzo dobrych ciachem. Należało nam się po takim dystansie. ;)
Podsumowując, te cztery praskie kawiarnie były miłą odmianą od lekkich i owocowych kaw, których ostatnio wszędzie pełno. Tamtejsze kawy z racji ich intensywności w smaku mogą nie przypasować każdemu, ale dzięki temu mają swój charakter wpasowujący się w klimat Pragi. Mój ranking z tego Spacerro wygląda następująco:
- Mucha nie siada - za smakowego kopa i jednoczesną delikatność na podniebieniu
- 4 Pokoje Coffee & Bar - bo kombinacja gorzkiej czekolady i owocowego finiszu bardzo mi się spodobała
- Melon Cafe - za intensywność gorzkiej czekolady
- Cafe Zaraz Wracam - bo ten niemiły posmak jednak dominował